NL slaapt door

Persoonlijk opleidingsbudget

Anderhalve week geleden zei Talitha Muusse (zelfbenoemd jongerenvertegenwoordiger) bij ‘De Vooravond’ op NPO1 dat we in Nederland eigenlijk voor inkomensgarantie moeten kiezen. Er is immers een groot aantal talentvolle jongeren in Nederland, dat de samenleving veel te bieden heeft. Muusse pleite voor “een persoonlijk opleidingsbudget om in jezelf te investeren.” Een soort PGB dus, zoals we die in de zorg kennen. Als je gehandicapt bent ofzo.

Mag ik even een diepe zucht slaken?

Men wil dus blijkbaar pas groeien als de overheid de knip trekt. Er is dus blijkbaar alleen de bereidheid om aan te schuiven bij een cursus, training, workshop of ander traject als de euro’s vanuit Den Haag worden toegeschoven. Wáár is het toch misgegaan in de opvoeding van deze millenials? Ik zou echt wel eens een pittig woordje met de ouders van deze jongerenvertegenwoordiger willen voeren. Kunnen deze millenials écht niet – intrinsiek vanuit zichzelf – eens wat meer persoonlijke investeringsbereidheid tonen?

Want weet je: je wordt gewoon gelukkiger van eigen initiatieven. Het is goed voor je persoonlijke welzijn!

Ouderen

De ik-wil-er-niet-te-veel-moeite-voor-doen-modus zie ik overigens bij alle generaties. In januari van dit jaar sprak ik een dame van middelbare leeftijd uit Utrecht die zéér enthousiast was over een kennismakingsworkshop ‘Spreken in het Openbaar’. Ze was er van overtuigd dat ze bij desbetreffend instituut “heel veel kon leren. Op de netwerkborrel zei ze me: “Het zal mij veel opleveren, want op mijn werk houd ik vaak presentaties. En, ik moet regelmatig verschillende stakeholders overtuigen. Bovendien is het een nuttige persoonlijke vaardigheid. En, ik vond alleen al deze kennismakingsworkshop écht geweldig!”

Toch is het nooit wat geworden. Ze schreef zich niet in voor het vervolg omdat ze dan één keer per maand “he-le-maal van Utrecht naar Amsterdam moest reizen”. (Poeh, meid… je zult wel gebroken zijn van een uurtje reistijd). En, haar baas wilde niet meebetalen. (…)  En, er was dus géén persoonlijke bereidheid om één keer per maand die enkele ‘ongemakken’ dan maar voor lief te nemen.

Gaspedaal

Een groeikans zoekt men dus het liefst om de hoek. Ik vind het vreselijk. De collectieve lui- en laksheid wordt daarmee een serieuze economische bedreiging.  Nederlanders zijn te verwend. De huidige crisis in de samenleving zit nog lang niet diep genoeg; de pijn wordt gewoon niet gevoeld. En, het is zonde van al dat talent dat deze mensen – naar eigen zeggen – hebben. Mensen zitten o zo graag aan het stuur, maar ze vergeten dat ze zélf het gaspedaal moeten intrappen.

Meervoudig Olympisch zwemkampioene Inge de Bruijn zei het een week later, óók in ‘De Vooravond’ heel treffend. Ze keek terug op haar eigen opofferingen, investeringen, bloed, zweet en tranen, die uiteindelijk leidden tot succes, gouden medailles én de wereldtop.  “Je kunt heel lang teren op je talent, maar uiteindelijk moet je gewoon aan de bak.”

Zo simpel is het feitelijk, deze mooie boodschap voor gemakzuchtig Nederland.

Maar ik vrees het ergste. NL leert door?

Welnee! NL slaapt door.

Jerry Helmers
(wie ben ik?) (Linkedin-profiel)
Bekijk ook het overzicht van alle Telegraafcolumns van Jerry Helmers.

Wil je reageren op deze column?
Stuur een berichtje!

Wil je de nieuwsbrief ontvangen (1x per maand) waarin de Telegraafcolumns zijn opgenomen?
Meld je meteen aan!

Sinds januari 2010 schrijft Jerry Helmers één keer in de twee weken een column voor de Financiële Telegraaf. Hij schrijft over ondernemerschap in Nederland, zowel persoonlijke eigen ondernemersverhalen als duiding van het ondernemersnieuws in Nederland. Vanaf juni 2020 staat deze column echter bij de Premium-artikelen op de site van de Telegraaf. Daarom voor die 'fans and friends' wordt de column van Jerry ook op deze site gepubliceerd.