Geen hysterische activisten op de werkvloer, graag
TELEGRAAFCOLUMN Jerry Helmers (25 aug. 2020)
26 Augustus 2020 - Categorie AlgemeenKlik HIER voor de originele versie op de site van De Telegraaf (Premium) * column van dinsdag 25 augustus 2020.
Bekijk ook het overzicht van alle Telegraafcolumns van Jerry Helmers.
Geen activisten op de werkvloer, graag!
door Jerry Helmers
Waar je als werkgever voorheen de sollicitanten op het internet naspeurde op onbezonnen (puberaal?) gedrag in het verleden, zo weet iedereen dat je nú vooral géén hysterische activist als nieuwe collega in je team wilt. Trackrecords op Social Media bieden nuttige inzichten. MKB’ers tellen hun knopen én hun euro’s: liever normale mensen in dienst.
Het mag helder zijn: in de huidige tijdgeest van Cancel Culture is het een bedrijfseconomisch gevaar als een bedrijf zich verbindt aan een activist(e) die met iedereen op Twitter ruziemaakt, doodsbedreigingen normaal vindt of die gewoon ongenuanceerd anderen – met een afwijkende mening - beledigt..
‘Tieten voor de Toekomst’
Een klant van mij ‘overkwam’ het: hij zag vorig jaar tot zijn verbazing op Social Media, dat een van de nieuwe medewerksters – nog in haar proeftijd – hysterisch schreeuwend met een team mede-activisten de brug bij de Stopera in Amsterdam blokkeerde om aandacht te vragen voor de (vermeende?) klimaatopwarming. Op de afdeling HR was de verwarring groot toen er op Twitter een fotootje voorbij kwam waarbij desbetreffende dame topless paradeerde bij een demonstratie in het buitenland, met op haar boezem de tekst: ‘Tieten voor de Toekomst’.
Wat moet je met zo’n type?
Niks, zo concludeerde dit bedrijf. Na de proeftijd geen vervolg voor deze dame.
Representatief genoeg?
Uiteraard zijn ondernemers en werkgevers niet tegen vrijheid van meningsuiting, ook bij dit bedrijf niet, en niemand kan ertegen zijn als je demonstreert of je stem laat horen, maar een strategische werkgever zal zich anno 2020 altijd afvragen of een dergelijke medewerk(st)er wel representatief genoeg is voor het bedrijf. Bovendien wil je jouw eigen klanten toch niet confronteren met al die haat en nijd? En zeker wil je politieke discussies in je acquisitie en klantcontacten voorkomen.
Datzelfde geldt vanzelfsprekend voor de anderhalf miljoen ZZP’ers, die – als individu – ook volop mee debatteren, bijvoorbeeld op Twitter. Ik moet eerlijk zeggen dat ikzelf wat dát betreft ook aardig mijn steentje bijdraag. Uiteraard, inhoudelijk. Tegelijkertijd constateer ik dat een fatsoenlijk netwerkplatform als Linkedin zo langzamerhand ook aardig bevuild is met gepolariseerde en extreme discussies. Van Zwarte Piet tot aan Georg Floyd. Van seksisme op de werkvloer tot aan Donald Trump.
Wat je ook vindt: ruzie krijg je sowieso.
Geradicaliseerd
Zo zie ik in mijn timeline aldaar steeds vaker een (voorheen zéér fatsoenlijke en gezond ambitieuze) donkere app-ontwikkelaar voorbijkomen, die als ZZP’er – zo begreep ik – nu hard aan de weg timmert. Maar hij is geradicaliseerd, tot ergernis van de mensen om hem heen die nu twijfelen of ze nog wel met hem willen samenwerken.
Ik begrijp het helemaal: opdrachtgevers willen hun handen er niet meer aan branden. Zeker niet als je hem als ingehuurde ZZP’er ook naar je eigen klanten stuurt. Je wilt niet dat je eigen zorgvuldig opgebouwde (klanten)netwerk – waar voor jou de keiharde euro’s vandaan komen - wordt lastig gevallen met dat agressieve geschreeuw en een wederwoord gewoon taboe is.
Al deze activisten schieten dan ook in hun eigen voet, vanuit financieel perspectief bezien. MKB’ers kiezen logischerwijze steeds meer voor risicomijdende PR. Door de open en transparante wereld van toetsenbord en monitor, kan jouw bedrijf immers zomaar onder een ongewenst vergrootglas komen te liggen. Als de praktizerende activisten met de strijd voor hun idealen er in slagen om trending te worden of zelfs Het Journaal halen, dan weet je dat nog geen dag later ook jouw bedrijf wordt genoemd. “En bij dit bedrijf werken deze Activisten-Gekkies!”
Regeren is vooruitzien. Meer dan ooit.
Een werkgever die op Social Media zijn sollicitanten naspeurt, zal in ieder geval minder problemen hebben met een sollicitant, die in het verleden hooguit wat puberaal gedrag vertoonde. Halfdronken en proostend met 4 tequila’s op een Spaans strand, voorzien van ruige tatoeages boven of in de bilnaad, is eigenlijk niet meer zo’n probleem. Daar kunnen we mee leven.
Maar met dat andere niet.
Daarom: geen hysterische activisten meer op de werkvloer. Het risico is gewoon te groot.
Jerry Helmers
(wie ben ik?) (Linkedin-profiel)
Bekijk ook het overzicht van alle Telegraafcolumns van Jerry Helmers.
Wil je reageren op deze column?
Stuur een berichtje!
Wil je de nieuwsbrief ontvangen (1x per maand) waarin de Telegraafcolumns zijn opgenomen?
Meld je meteen aan!
Sinds januari 2010 schrijft Jerry Helmers één keer in de twee weken een column voor de Financiële Telegraaf. Hij schrijft over ondernemerschap in Nederland, zowel persoonlijke eigen ondernemersverhalen als duiding van het ondernemersnieuws in Nederland. Vanaf juni 2020 staat deze column echter bij de Premium-artikelen op de site van de Telegraaf. Daarom voor die 'fans and friends' wordt de column van Jerry ook op deze site gepubliceerd.
Lees hier ons privacy statement.