Heeft u nog wel genoeg ondernemerspassie?

Laat ik dat laatste meteen even toetsen, gemeten aan het anti-voorbeeld van afgelopen weekend. Het ging om een tweet van het Nijmeegse Groen Links bestuurslid Jasmijn van der Ploeg. Zij schreef zaterdagochtend: “Normaal kan ik niet bij een GroenLinks-congres aanwezig zijn want lang reizen en vroeg (opstaan). (…) Nu het digitaal is, kan ik er wel bij zijn.”

Tja.

Idealen

Je zult maar al-le-je-zus vroeg midden in de winter uit je knusse warme bedje moeten komen om je idealen na te streven. Je zult zomaar een hééééééle lange reis moeten ondernemen. Het is allemaal wat, hoor. Mijn brandende vraag? Wat zijn je idealen je eigenlijk waard? Of mag het niet te veel moeite kosten? En al zouden er op weg naar een congres al vermeende hobbels zijn, dan regel je iets. Als je idealen hebt waarvoor je zegt te willen knokken, dan bestaat een Mission Impossible niet. Zo simpel is het.

Schoolopdracht

Maar gelukkig zijn er nog 11-jarige jongetjes uit groep 8. Ze moesten – zo vertelden ze me - voor een schoolopdracht iets filmen wat met de coronacrisis te maken had. Bij de landingsbaan op Schiphol-Noord wachtten ze net zo lang (!) totdat er een Brits vliegtuig zou landen. Die zouden ze dan tijdens de daling filmen vanaf de spottersplaats. “Want, het is belachelijk dat er nog steeds vliegtuigen uit Engeland met de Britse coronavariant naar Nederland vliegen. Daar gaan we onze online spreekbeurt over houden!” (*)

Ik genoot van hun passie.

Bij elk aankomend vliegtuig in de verte, in de lucht, de camera in de aanslag en filmen maar. En wéér geen Brits toestel. Maar het maakte ze niet uit. De kereltjes hadden zichzelf een opdracht gegeven. Gewoon wachten op de volgende. Ook al was de gevoelstemperatuur flink ver onder nul, ze moesten én zouden met een filmpje van een Brits toestel naar huis gaan om hun schoolopdracht goed af te ronden.

Wat een passie.

Koukleum?

Ze zetten me aan het denken: hoe zit het eigenlijk met mijn eigen passie? In hoeverre zou ik – als ondernemer met ambities - bereid zijn om de hele dag in de snerpende vrieskou rond te banjeren als dat zou bijdragen aan het bereiken van een doel. Ik twijfel. Ik ben soms best een koukleum. Ik laat het ook wel eens wapperen.

Of, ik haal mijn schouders op.

Of, ik ben tóch in de emotie van de dag nét iets te veel bezig met onbelangrijke randzaken waardoor ik vergeet waarom ik het werkelijk doe.

Maar ja… hoe groot is de uiteindelijke frustratie als het bereiken van het eerder gestelde (ondernemers)doel niet lukt? En dus doe je het. Je herpakt je meteen. Onvoorwaardelijk. Ook met gure tegenwind, een paar graden onder nul en tegelijkertijd niet wetend of je die dag een stapje vooruitkomt.

Ik weet zeker dat menig (echte) ondernemer dit herkent en weet dat het leven daardoor soms keihard, meedogenloos (én ijskoud!) aanvoelt.Maar op hetzelfde moment weten (echte) ondernemers ook het volgende. zónder passie, nooit de ultieme prestatie.

En dus nooit een verwezenlijking van je idealen.

Ik hoop dat die 11-jarige ventjes die positieve mindset van de spottersplaats dan ook hun hele leven vasthouden. Zij bewezen de wijze les des levens al goed te begrijpen: willen is moeten.

(*) Ik sprak de jongetjes op het moment dat Britse vliegtuigen nog wel mochten landen in Nederland.

Jerry Helmers
(wie ben ik?) (Linkedin-profiel)
Bekijk ook het overzicht van alle Telegraafcolumns van Jerry Helmers.

Wil je reageren op deze column?
Stuur een berichtje!

Wil je de nieuwsbrief ontvangen (1x per maand) waarin de Telegraafcolumns zijn opgenomen?
Meld je meteen aan!

Sinds januari 2010 schrijft Jerry Helmers één keer in de twee weken een column voor de Financiële Telegraaf. Hij schrijft over ondernemerschap in Nederland, zowel persoonlijke eigen ondernemersverhalen als duiding van het ondernemersnieuws in Nederland. Vanaf juni 2020 staat deze column echter bij de Premium-artikelen op de site van de Telegraaf. Daarom voor die 'fans and friends' wordt de column van Jerry ook op deze site gepubliceerd.